καυστικός

-ή, -ό (ΑΜ καυστικός, -ή, -όν, Α και καυτικός, -ή, -όν) [καυστός]

1. αυτός που έχει τη δύναμη ή την ιδιότητα να καίει, υπερβολικά θερμός, καυτερός («τὸ καυστὸν οὐ καίεται... ἄνευ τοῡ καυστικοῡ», Αριστοτ.)

2. αυτός που η επαφή του με ένα μέρος τού σώματος προξενεί χημική αλλοίωση και καταστροφή τής οργανικής υφής τών ιστών («καυστικά φάρμακα»)

νεοελλ.

φρ. φυσ. «καυστική επιφάνεια» — επιφάνεια που εφάπτεται στα σημεία στα οποία συγκεντρώνονται οι φωτεινές ακτίνες παράλληλης ή κωνικής δέσμης, όταν η δέσμη ανακλαστεί πάνω σε κάτοπτρο με μεγάλο άνοιγμα ή διαθλαστεί από φακό ή σύστημα φακών

νεοελλ.-μσν.

1. ο δριμύς στη γεύση, αψύς

2. (για βοτάνι ή φάρμακο) αυτό που επιφέρει καυτηρίαση

3. μτφ. αυτός που σατιρίζει με δηκτικότητα πρόσωπα και καταστάσεις, τσουχτερός, ειρωνικός, δριμύς («καυστική ειρωνεία»)

αρχ.

1. αυτός που ανήκει στην καύση ή που γίνεται με καύση («βασάνοις καυστικαῑς ἀποθνῄσκω διὰ τὸν νόμον», ΠΔ)

2. διαβρωτικός, καταστρεπτικός, φθοροποιός («δύναμιν καυστικοτέραν», Διοσκ.)

3. (για πρόσωπα που έχουν πυρετό) ερεθιστικός, διεγερτικός

4. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ καυστικά

υγρά που προκαλούν φλόγωση.

επίρρ...

καυστικώς και -ά (Μ καυστικῶς)

με καυστικό τρόπο

νεοελλ.

μτφ. με δριμύ τρόπο («τόν επιτίμησε καυστικότατα»).